Hoogmoed

Hij zou zichzelf zo aannemen. Hij kwam immers uit het westen! ‘Dáár leer je zaken doen, man! Ik had hem overtuigd voor hij het zelf wist’. De in trainingsbroek gestoken vastgoed “manager” voerde zijn telefoongesprek via z’n oortjes in een overvolle coupé en stak de complimenten voor zijn ondernemerskwaliteiten niet onder stoelen of banken. Deed hij dat maar... Goed, even verder luisteren. “En weet je wat zo gaaf was?” Nee?! Vertel! Alle forenzen spitsten hun oren. “Mijn baas stond naast me te luisteren. En ik zei tegen hem: reken eens even uit wat dat per maand kost. Weet je wat ie zegt? Hij zegt: wie is hier eigenlijk de baas? Ik zeg: nu ben ik even de baas! En wat denk je? Hij doet het ook nog! Lachen he!” Ja, prachtig. Prachtig hoe je jouw baas in bijzijn van de klant voor schut zet en je alleen oog hebt voor je eigen ik. Prachtig dat jij zo’n hoge pet van jezelf op hebt en je zonder openheid van zaken een kantoorruimte verhuurt voor een té hoge prijs. Prachtig dat je zonder enig besef van sociale omgangsvormen dit door een treincoupé schreeuwt. Ik ben erg benieuwd of “zo onze manieren zijn” voor de lange termijn. Wat denk jij?

Naast me wordt een handtas van de vloer gepakt. Zou ze het gebral zat zijn? Ik kijk opzij: “Moet je er hier uit?”. Ze knikt. Ik schuif uit m’n stoel en maak ruimte in het gangpad. Een vriendelijk knikje en “bedankt” zijn mijn deel. Ik krijg een voldaan gevoel. In drie seconden heb ik meer betekend voor mijn naaste dan hij in vijftien minuten lang telefonische dikdoenerij. Hmm… wat een hoogmoedige gedachte.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen